اشعار

ای چارطاق عرش خـدا خـیمۀ غمت            وی کهکشان ستاره‌ای از خاک مقدمت

قـدوسیـان تراوش انـفـاس قـدسـی‌ات            فرماندگی ارض و سماء رتـبۀ کمت

هفت آسمان به گرد مزار تو در طواف            آمد پـدید نُه فلک از فیض یک دمت

لاهـوتیـان دریـده گریبان روضه‌ات            آیـد صدای فـاطـمـه از بـزم مـاتـمت

صدها هزار حـاتـم طائی نـشستـه‌اند            کاسه بدست، سائل دنیـار و درهـمت

جانا حساب چشم تو از دیگران جداست            زمزم کجا و قطره ای از اشک نم نمت

یا سید الکـریـم سیـادت غـلام توست            ارثـیـه ایست هـدیـه ز جـدِّ مکـرمت

ای امـتـداد مـرتبت مـرتضی حـسن!            کـرده خـدا به شـاه شهـیـدان مقـدّمت

آتـش گـرفـتـه ای وسط کوچـۀ فـدک            شـد فــاطـمـیــه  اول مــاه مـحـرّمـت

صـلـح تو شد زمیـنۀ تصویر نـیـنـوا            کـرببـلاست سینه زن پـای پـرچـمت

من بینوای عـشق تـوأم سیدالـغـریب            دردی بریز دردل من جـان قـاسمت

یک عـالـمه تـرانه بـرایت سـروده‌ام            من از ازل خـراب نـگـاه تـو بـوده‌ام

ای پـشت گـرمـی فـقـرا از قـدیـم‌ها            آمـوزگـار مـکـتـب سـبـز کـریـم‌هـا

در خـلوت شبانه چه انسی گرفته‌اند            با عطر و بوی خوب حضورت نسیم‌ها

در حُسن خُلق با پدرت مو نمی‌زنی            پُر کـرده‌اند دور و برت را یتـیـم‌ها

پر می‌کشم همیشه غـریبانه تا بقـیع            تـا مـقـصـد هـمـیـشگی یـاکـریـم‌هـا

از سفرۀ تو نان و نمک خورده‌ایم ما            حتی از آن به خانه یمان برده‌ایم ما

کریم هستی و الطاف بی حـدی داری            میان مـا به کـرامت زبـانـزدی داری

گداست در به در رزق خود ولی اینجا            شما به سمت گدا رفت و آمدی داری

حـرم اگـر چـه نـداری ولی بـدان آقـا            مـیـان سـیـنـۀ عـشـاق مـرقـدی داری

کریم هستی و حیف است ای عزیزخدا            نه بـارگـاه طـلایی نه گـنـبـدی داری

رسیده‌ام که ببخشی مرا تو از سر لطف            «اگر چه معـتـرفم نوکر بدی داری»

قبل از سلام کردن سائل سلام کرد            این بار هم کرامت خود را تمام کرد

در حیرت است واژه ایثار از حسن            نان شبـش دوبـاره نـثـار غـلام کرد

تا دید فاطمه که گره خورده کار من            ذکر مـرا «کـریـم علیه السلام» کرد

زنجـیر عـقل مانع عشقش نمی شود            هرکس که پای درس حسن ثبت نام کرد

رحمت به آن کریم که از لطف بی حدش            با جبرئیل، شاعر خود هم کلام کرد

ابیات مِدحـتش همه بیت المقدس اند            ترویج مدح، صاحب بیت الحرام کرد

از قدرتش نپرس؛ جمل را نظاره کن            کاری که با سپـاه سـواره نظام کرد

چشمم به احترام قدومش به سجده رفت            کامم برای بوسه به دستش قیام کرد

در خاطرم نمانده که شغلم گدایی است            از بس گدای فاطمه را احترام کرد

سـفـرۀ بـاز تـو آنـقـدر گــدا پــرور بـود           روز و شب سفره‌ات از خیل گدا محشر بود
.یک سرش بود ز خانه سر دیگر کوچه           خـوب دیـدند همه لطف تو سرتا سر بود

غیر بیت الحسن این شهر کرم خانه نداشت           که دراین شهر فـقط خانه تو بی در بود
کاسه آبی به گدا دادی و سرمستش کرد           آب چاه تو خودش شعبه‌ای از کوثر بود
هر کس آمد به مدیـنه تو پـنـاهـش دادی           خواه اگر ناصبی و خـواه اگر کافـر بود
گـرچـه انـواع غـذا بـود سـرِ سـفـرۀ تـو           رزق هر وعده تو نان جو چون حیدر بود
تا که سگ سیر نشد لب به غذایت نزدی           کـرم و جـود تو مافـوق تر از بـاور بود
کـیـمـیـای قـدمـت نـقـل دهـان هـمـه شـد           کف نعـلین تو میخورد به هرجا زر بود
کرد تـوهـین به تو لـیک پـنـاهـش دادی           گرچه میسوختی و چشم تو از غم تر شد

آمــدم پـشـت در خـانــۀ آقـای کــریــم            میکشم بر سر خود خاک کف پای کریم

درِ ایـن خـانـه ز مـقـدار نـبـایـد دم زد            با همه فـرق کـنـد شیـوۀ اهـدای کـریم

من فـقـط آمـده‌ام سیـر نگـاهـش بکـنم            کارمن نیست سرودن ز سجایای کریم

اولـیا پـشت در خـانۀ او صف بستـنـد            در خود عرش بود مرتبه و جای کریم

نان این خانه به ما عزت و شوکت بخشید            به جهان فخر کنند خیل گـداهای کریم

ما گـدای پـسر ارشـد حـیـدر حـسنـیـم            پس امید هـمۀ ماست به مـولای کـریم

می‌رود دل به همان جا که تعلق دارد            مـی‌رود پـشت در خـانـۀ آقـای کـریـم

از تو به یک اشاره و از ما سری بلند            در سـایـه سـار دلـبـریت دلـبـری بلـنـد

دستی بزن به مس که طلا میکند دُرست            در بین حرفـه کاری تو زرگـری بلـند

یوسف تویی؛ کریم تویی؛ مجتبی تویی            تا انتهـای شـهـر صف مـشتـری بلـنـد

ما از جمل؛ شجاعت تو درک کرده‌ایم            این که دلیل نیست صف لشگری بلند

اصلا بهـانه بود تو را جـلـوه گـر کـند            با یا حسن؛ عـلـی بُکـنـد هر دری بلند

در کـشتی نجـات حسین ابن مـرتضی            سکان به دست زینب و تو لنگری بلند

محشر دو چشم توست؛ قیامت به پا نکن            عین الیـسار تا به یـمین محـشری بلند

در کربلا قـیامت تو یک قـیامت است            کـوتـاه قـامـتی که کـنـد پیـکـری بلـند

با ضربه‌های قـاسم تو می‌خورد زمین            دشمن به گـوش تا شنـود حـیدری بلند

این هم برای عرض ارادت به ساحتت            لطفت مـدام و قـدمت این نـوکری بلند

ما پـیــرو سـیـادت سـادات حـیــدریــم            عمـرش زیاد؛ سـایۀ سر رهـبری بلند

ای وای از آن غمی که تو را پیر کرده است            وقتی عصا شدی که شود مـادری بلند

تا نقاب از چهرۀ زهرائیـش رد می‌شود           لاجرم خورشید در کارش مردد می‌شود

هرکجا ساکن شود او خشت خشتش قبله است           گر حسن مقصود باشد خانه مقصد می‌شود

در شجاعت، در نجابت، در کرامت ذات او           اجتماع حـیدر و زهـرا و احمد می شود

کـوری چـشـمـان کـفـار حـسود یـثـربی           بعد از او دنیا پُـر از نسل محمد می شود

چون یداللهی که شد آئـینۀ حـق در زمین           روی او ایزد نمـای “دست ایزد” می شود

حُسن  همراه حسن شد عزتش شدت گرفت           ضرب شد حرفی اگر در خود مشدّد می شود

هر که آمد دست پُر برگشت بی چون و چرا           شـایدِ سـائل درِ ایـن خـانه باید می شـود

“گر گـدا کـاهـل بود” آقا پی او می رود           احـتــمـال نـا امـیـدی گــدا رد مـی شـود

در توازن نیست باهم کوه و کاه، اینجا ولی           بـارها ثـابت شـده آقـا بـخواهـد می شود

می رسد روزی که پیمانکار صحن مجتبی           آسـتان قـدس شـاهنـشاه مـشهد مـی شـود

هر آنچه نـاشـدنی هست با حـسن بشود           دَمی که حضرت مُشکل گُشا حسن بشود

به حُسنِ خُلق شود بین مردمان مَشهور           کسی که بـارِ لبـش ذکـر”یا حَسن”بشود

اسـیر حُـسن کـس دیـگـری نخواهد شد           کسـی کـه دلبـرش از ابـتدا حسن بشود

به دست قدرت خود چونکه قصد خلق کند           مُـسلّم اسـت کـه صُنعِ خُـدا حسن بشـود

هـزار سبط دگر هـم به مصطفی بدهند           هـمیـشه، رابـع اهـل کـسا، حـسن بـشود

عزیـز کـردۀ خـیـرُ النّـساست ، پس باید           عزیـز حضرت خیـرُ الـوَرا حسن بشود

به جز همان که ابا الحُجّت است، در عالم           نـدیده ایم کـه جز مُـجـتبـیٰ، حسن بشود!

أخُ الکـریم و إمام الـکریـم و إبـن کریم           قـسم بـه ذوالکرم، آقای مـا حسـن بشود

بـه سیـنـۀ احـدی دست رد نـخـواهم زد           رواست صاحب ایـن ادّعـا حسن بـشود

گـدای لقـمۀ نانی شدن، شـرافـت ماست           شـبی که بانی این سـفره ها حسن بشود

شـبی دقـیـق نـظر کرده ایـم و فهمـیدیـم           حسیـن نیز پس از حذف”یا”حسن بشود

میـان ایـن هـمـه دلدادۀ حسین،خـوشیـم           به ایـنکه صاحب دلهای ما حسن بشود

گریز هرچه که روضه ست کربلاست ولی           گریـز روضۀ کـرب و بلا حـسن بشود

که نـوجوان یـتیـمـی بـناسـت آخر کـار           میان خون بزند دست و پا، حسـن بشود

به نام آنکه تو را داده است نـام حسن            درود احسن الارباب من؛ سـلام حسن

ســلام بـر بــرکـات سـپـیـد ســایـۀ تـو            که نور داده به خورشیدِ مستـدام حسن

سلام بر درجـات زبـرجـدت که از او            عـقیق دست سلیمان گرفـته وام؛ حسن

عجیب نیست اگر خال هـاشـمی‌ات را            شبـانـه روز کـند کـعـبـه استـلام؛ حسن

فـدای قـامت بـنـده نـواز تـو که نـمـاز            به احـتـرام قـدت می‌کـنـد قـیـام؛ حـسن

قبول نیست سجودی که پاش مُهر تو نیست            رکوع بی تو رکوعی‌ست نا تمام؛ حسن

به خشت خشت ستون های عرش رب کریم            نـوشتـه با قـلـم حُـسن، یـا امـام حـسـن

شکست شیـشـۀ خـون دل شـما روزی            به دست سـودۀ الـماس های شـام؛ حسن

صلات ظهر، چه تشییع بی نظیری شد            به لطـف بـدرقـۀ تـیـرها ز بـام حـسـن

ای مــاه آســمــانـیِ مــاه خــدا! حــسـن           خـورشیـد، مستـمـنـد تو از ابـتـدا حـسن

روز نـخـست نـقـش جـمال تو را کشید           نــقــاش حُـسـن بـا قــلـم ابـتــدا حـســن

از شـرم آفـــتــاب رُخـت خـفـت آفـتاب           در پشــت کـوه‌هـا و پــس ابـرهـا حسن

ترسم از این که عقل،خدا خوانَدَت به جهل           از بس که دیده در تو جمال خـدا حسن

از کـــائــنــات آمــیــــن شــود بــلــنــد           دســت تو تا بـلـند شــود بـر دعا حـسن

افکنـده گل صحیفۀ حُسنت چـو باغ گل           از بوسـه‌های پـشت هـم مصـطفا حسن

روح نــبی، روان علـی، قـلـب فاطــمه           گیرد به یک اشارۀ چشمت صفا حسـن

از صد هزار فیض مسیحا نکوتر است           دردی کـه با دعای تو گردد دوا حسـن

باب تو باب حاجت ارباب حاجت است           ای عالمی به کوی تو حاجت روا حسن

جـسم مــسیـح نـه کـه روان مـسیـح هم           می‌گیرد از تبـسم گرمـت شــفا، حــسن

گر قاسمت به عرصۀ محـشر قـدم نهـد           بهــر نـجـات خــلـق کـنـد اکـتـفا حـسن

گویی که از لب توعسل خورده مصطفی           از بس که داده بوسه دهان تو را حسن

یک جلوه از فروغ تو ماه است و آفتاب           یک صحنه از بقیع تو ارض و سما حسن

وقتی که جای دست خدامی‌شوی سوار           حیف است پا نهی به سرچشم ما حسن

باید رسول و حیدر و زهرا شوند گوش           تا ذات حـق بـرای تو گـویـد ثــنا حسن

بایــد نـبـی زیـارت حُـسـن تـو را کـنـد           در لاله‌زار وحی به صبح ومـسا حسن

زوّار توسـت جان و رواقـت بهشت دل           بــالله بُـوَد مــدیـنـۀ تـــو قـلـبـهـا حــسن

گنجد چگونه عرش به یک گوشۀ بقیع؟           ای گوشه‌ای زخاک توعرش علا حسن

روزی که نیست روز تو باشد کدام روز؟           جایی که نیسـت خاک تو باشد کجا؟حسن

صـلـح تـو کـرد روز مـعـاویّـه را سیاه           صــبـر تــو داد دیـن خـدا را بـقـا حسن

از بــامـــداد اول خلــقـت تـو بـــوده‌ای           بنـیانـگـذار نهـضت کـرب و بـلا حسن

آل نبـــی تـمام کریـمـــنـد و تــو شــدی           مشهور در کرامت و لطف و عطاحسن

خلـقـنـد میهمان و تویی مـیـزبان خـلـق           ملـک وجــود آمــده مهـمـان سرا حسن

عـمـری اگـر که بـنـد ز بنـدم جـدا کنند           حاشا که لحظه‌ای ز تو گردم جدا حسن

وهابــیـان به زائـر تــو راه بــسـتـه‌انـد           سد مــی‌کـشنـد دور مـزار تو، یا حسن

بیـچـاره‌هـای کــور دل پـست، غـافـلـنـد           دارالـزیـارۀ تــو بُـــوَد قـلـب مـا حـسن

دشمن چودیدخُلق خوشت رابه خنده گفت:           غیرازتوکیست صاحب خُلق خدا؟حسن

سوگند می‌خورم به خدا نیـسـت ناامـیـد           هر کس که آورد به تو روی رجا حسن

دست بریـدۀ پـسـر کـوچکـت بـس است           در حـشـر بر نجـات همه ماسوا، حسن

هرگوشه روزحـشردراز است سوی تو           دست هزار «میثم»بی دست و پا حسن

تا بخشش عطای کریمان همیشگی ست           در این محیط بویِ خوشِ نان همیشگی ست

آنـهـا گـدایـشـان غـم فــردا نـمی خـورد           اینجا بنای سفـرۀ احـسان همیشگی ست

دست کـریـم خـستـۀ بـخـشـش نمی شود           هر چند التـمـاس گـدایان همیشگی ست

آقـایـی و کـمـال حـسـن جـان فـاطـمــه           مـانـنـد آیـه آیـۀ قـرآن هـمـیـشـگـی ست

از عرش و فرش بر در او صف کشیده اند           یعنی که رفت و آمد مهمان همیشگی ست

در خـشـکـسال زنـدگـی و قحـطی امید           در خانه اش تـرنّم بـاران همیشگی ست

لبـخـنـد او خلاصۀ هر مهـربـانی است           رو بـه گـدا تـبـسّم ایـشان همیشگی ست

بـایـد که غـزل هـم ثـمـری داشتـه باشد           بـر حـال خـرابــم اثــری داشـتـه بـاشـد

با شعر فقط عرض ادب می کند این دل           بـد نـیـست گـدا هـم هـنـری داشته باشد

ای کـاش کـه آقـای کـریـمـان دو عـالـم           بر نـوکـر خود هـم نـظـری داشته باشد

هر آنکه مشرف به بقیع می شود امشب           از غـربت او چـشـم تـری داشتـه بـاشد

حـتـی نـگـذارند که بـر قـبـر غـریـبـش           صحـن و حـرم مخـتـصری داشته باشد

مست ازغم توأم غم تو فرق می کند             مــحو تــوأم کـه عالم تو فرق می کند

بایک نگاه می کشی وزنده می کنی             مـــثل مسیح، نه، دم تو فرق می کند

یک دم نگاه کن که مرازیروروکنی             بایــد عوض شد آدم تو فرق می کند

تنها کمی به من نظر لطف می کنی؟             آقــای مــهربان! کم تو فرق می کند

زخمی است دردلم که علاجی نداشته است             جزمرحمت که مرهم توفرق می کند

صلح توروضه است حماسه است غربت است             ماهی تــو و محــرم تو فرق می کند

بایــد خــیال کــــرد تجسم نمود؛ نه؟             نه؛ گنبــد تو و حـرم تو فرق می کند

جنّت نشــانی از حــرم توست یا حسن            فــردوس سـائــل کــرم توست یا حسن

تنهـا نه آسمان و زمین عــالــم وجــود            در زیــر ســایــۀ علــم توست یا حسن

عــرش خــدا مدیـنـه، دل انـبـیــا بقـیـع            جان شمع روشن حـرم توست یا حسن

عالم اگر ثنای تو گـویند صبح و شــام            تا صبح روز حشر کمِ تـوست یا حسن

سرتا به پات حسن خداوند سرمد است

آیــیــنـۀ تمـامْ نــمـای مــحــمّـــد اسـت

دریــای نــور در دهـنــت آفــریــده‌انـد            آیــات وحــی در سخـنت آفــریــده‌انــد

ســرتا به پات آینــۀ حُسن کبــریــاست            در بین پنــج تن حَـسـنـت آفــریــده‌انـد

انفــاس آسمــانــی عیــسی مــسیــح را            از لحظـه‌های دم زدنــت آفــریــده‌انــد

بـیـنـایــی دو دیدۀ یــعقــوب را درست            از بوی عطــر پیــراهنت آفــریــده‌انـد

ســرو ریــاض آرزوی خــتــم انـبـیــا            بــاغ بـهـشـت یــاسمنــت آفــریــده‌انــد

آیـیـنـۀ مــحـمّـد و زهــرا و حــیــدری

از هرچه گفتــه‌اند و نگــفـتند برتــری  

مـنـظــومۀ نبــوّت و شـمـس امــامتــی            الگوی عــزّت و شــرف و استـقـامتی

در چــارده کــریم که روح کــرامتـنـد            مشهورتر به لطف و عطا و کــرامتی

با نام تو جـحـیــم شود بــوستــان گــل            تنهــا به یک نگــاه شـفـیــع قــیــامتـی

بی مهر تو تـمام عبــادات جـن و انس            در حشر نیست غیر زیان و غــرامتی

تا حشر بر ریــاض جنــان ناز می‌کنم            گـر باشدم شبــی به بـقـیـعت اقــامتــی

دلهـای مـؤمنـیـن جـهـان شـد مـزار تو

شــام ولادتـت شـده دل بــیــقــرار تــو

دورم اگــر ز صحن و ســرای بقیع تو            چشـمـم بوَد به پنــجــره‌های بـقــیــع تو

هر روز صبح، مرغ دلم ز آشیان خود            پــرواز می‌کنــد به هــوای بــقــیــع تو

با آنکه نـیـسـت قبه و ایــوان حائــرش            سبقت برد ز کـعبــه، صفــای بقیــع تو

بوی بهشت می‌وزد از خــاک زائـرت            ای جان عــالــمی به فــدای بـقــیــع تو

پیـوسته زائـر حـرمت روح انـبـیـاست

بالله قسم حـریم تو آغـوش کبــریــاست

تو مظهــر خــدایی و جــان پیــمبــری            قــرآن مصطفی به سر دست حیــدری

هم دومیــن وصــیِ رســول مکــرمـی            هم اولیــن ســلالــۀ زهــرای اطهــری

باید سرود مــدح تو را با زبــان وحـی            کز وصف جن و انس و ملایک فراتری

حُسن خدا به حُـسـن تو دیــدار می‌شود            چون حُسن بی‌حدود خدا را تو مظهری

هم صبر توست حکم خــدا هم قیــام تو            در هر دو حال بر همه مولا و رهبری

چون و چرا به کار تو خود کفر دیگر است

چـون و چـرا بـه کار خداوند اکبر است

ای دین حق به صبـر تو پاینده یا حسن            صبرت حــدیث نهضت آینــده یا حسن

صبر تــو بود تیــغ خداوند در غــلاف            صلحت به خصم، ضربۀ کوبنده یا حسن

صلح تو و معــاویــه؟ بــاور نمی‌کنــم            دشمن ز کار توست سرافکنده یا حسن

تو خود تمام دینی و او خود تمام کــفـر           او تیــرگی، تو مهر فــروزنده یـا حسن

تا بود، بــود حق به وجــود تو پــایــدار           تا هست،هست دین ز دمت زنده یا حسن

شمشیر شیر حق همه جا در نیام توست

«میثم» هماره پیرو صلح و قیام توست

شعر و غزل برای تو گفتن عنـایت است             ازبس که لطف حضرتتان بی نهایت است

 این جا سیـاه کردن دفـتـر عبــادت است             اصلاً به افتخــار تو مـاه ضیــافت است

 ابــر کــرم ببار که هنگــام رحـمــت است

از گوشه هــای لعل لبت می چکد عسل             دلــدادۀ تـو بــوده و هـستــیــم از ازل

 آقــا بــگـیــر دست مــرا نــیــز لااقــل             ای قهرمان عــرصۀ پیکــار در جــمل

 وقتی قیــام می کـنی اصــلاً قـیــامت است

خــاکی تــر از تمامی شــاهــان عــالمی             زیبــاتــرین ســرودۀ دیــوان عــالــمـی

 در امتــداد دست تو چشــمان عــالــمی             قــربان خال هــاشمیت جــان عــالــمی

 آن نقطــه ای که نقــطۀ آغــاز خلقت است

ای سفره دار شهــر نبی ای بــزرگوار!             ای توده های ابــر کـرم! بر زمین ببار

 وا می کنم به نام تو لب های روزه دار            هرگــز نمی روم به خــداوند زیــر بـار

 بــاور نمی کنــم که مـزار تو خلوت است

تا می وزیــد بوی شما در فضــای شهـر             می آمدند مــردمی از جـای جای شهــر

 درازدحام،  کوچه و پس کوچه های شهر             تا بنگــرند جلــوۀ یــوسف نمــای شهــر

 یعنی نگــاه کــردن رویــت عبــادت است

بر سفره هاست روزی و ماهانـه هایتان             گــرمی گرفت خــانۀ پــروانــه هــایتان

 دیــوانه ایــم و عــاشق دردانــه هایــتان             سنگیــن شده ز پــستی ما شــانه هـایتان

 این عبد رو سیاه چه اسبــاب زحمت است

با قــاتلت چگونه به یک خــانه زیــستی             زخـم زبان شنیدی و هر شب گــریستی

 بایـد که پــای درد صبــوری بـایــستــی             یا للعجب! کــریــم مــدینه! تو کیستــی؟

 درد تو درد بی کسی و درد غــربت است

دشنــام ها شنیــده ولی خــنــده می کـنـی             دشنـام داده را تو چه شــرمنده می کنی

 هر کیش را به دین خودت بنده می کنی             تو خـاطرات فــاطمه را زنــده می کنی

 یک گــوشۀ نگــاه تو ما را کــفــایت است

در بین بچــه ها ز هــمه مــادری تــری             یعنی تو از تمــامیــشان کــوثــری تری

 با این عبــای سبــز، تو پیغمبــری تری             پـایش بیفتد از همه شـان حیــدری تری

 شمشیرهم به دست تو تمثال غیرت است

کم کم به روضه پای مرا میکشی خودت             شـمــع مذاب در وســط آتــشی خــودت

 پس طعم درد فاطمه را می چشی خودت             دراین مسیر روضه مرا می کشی خودت

 در روضه ات هلاک شدن هم شهادت است

ای عاشقان به حُســن حسن ابتــدا کـنـید            بر خلق و خوی فــاطمی اش اقتــدا کنید

باید که ما شبــیــه حـسـن مـادری شویم            پس اقتدا به سیــرۀ خیــر النــسا کــنیــد

آری حسن به جود و کرم مادری تر است            کافی است اینکه قصد تــوسّل بجــا کنید

لطف کریم زودتر از عرض حاجت است            دست طلب اگــر بسـوی مجــتـبــی کنید

یعنــی کــریم زادۀ آل الکــریـم هــاست            دستــی به سفــرۀ علـیِ مـرتضی کــنـید

هیبت ز مصطفی بَرَد و سطوت از علی            خوبست هر دو را طلب از مصطفی کنید

یک سر به بیت وحی ز باب الحسن زنید           دل را به زادگــاه حـســن آشــنــا کـنـیـد

این خــانـواده روزه به او بــاز می کنند           افطارِ نیــمــه را به لب یــار وا کــنــیـد

معراج مصطفی به روی دست فاطمه است

یعنی بهشت، خانۀ دربست فــاطمه است

بیت علی است مرکز راز و نیـاز عشق            محرابِ خانه است و دو رکعت نماز عشق

باید به بیت وحــی عبــادت کنیــم و بس            بی حبّ اهل بیت مَجو رمز و راز عشق

باید رَهی به بندگی اش دست و پـا کنیم            داده خدا به دست حسن این جواز عشق

هر عشق بی جوازِ حسین و حسن خطاست            ننگی است در درون فضای مَجاز عشق

ما دین خـویش را ز حسن بر گرفته ایم            روزی که شد به کشور ما اهتزار عشق

ما را حسن ز جور سلاطیـن نـجـات داد           روزی که شد سپاه علی سر فراز عشق

پرچــم بــدستِ نــامــوَرِ بــوتــراب بود            وقتــی که آمــدیــم همــه پیشــواز عشق

هر کس که مدّعیِ فتوحاتِ مُلک ماست            اینجاست مُلک در مُلک حسن، یکّه تاز عشق

ما را خود از ازل وطـنــی آفــریــده اند

مُلــک حسیـن را حـسنــی آفــریــده انــد

شکرِ خــدا که کرده حسن ذرّه پــروری            دل را به یُمن مقــدم خود کـرده دلبــری

ما را ز شیعیانِ خودش خــوانده در دعا            زیبــا و عــاشــقــانه کند بـنــده پــروری

با قرص مَه به نیمه، خــدا هم نشان دهد            این مَه شده به روی حَسن حُسن محوری

چون صحبت از مکارم اخــلاق می کند            ما را دهــد نشــانــه ز خـلــق پیــمبــری

هنگــام بذل ثروت خود مصطفایی است            هـنگــام جـنـگ شـیــرِالــهــیّ حـیــدری

یک آن جدا ز حضرت زهـرا نمی شود            بسکه سرشت و آب و گِل اوست مادری

صلحش برای شیعه هدایت به کربلاست            الـحــق کــنــد بــرای بــرادر، بــرادری

مظلــوم را سفــارشِ یــاری کند به خلق            دســتـــور او مــقــابــل ظــالــم دلاوری

با افــتــخــار نـام تو را می بــرم حســن

با اقــتــدار عشــق تو را می خرم حسن

آقـای ما که خستــه ز عــدوان نمی شود            تسلیــم جــز برابر سـبــحــان نمی شــود

ســالار ما غــریب میــان سپــاه خـویش            جــز از موالیــان و مـحـبــان نمــی شود

وای از دلش که جورِ جفاکـار دیده است            هر مــدّعی که بــنــدۀ سلطـان نمی شود

نامش غریب و درد غریب و غمش غریب            تنها، چو او به عــالـم امکــان نمی شود

با این همه زمین و زمان تحت امر اوست            خورشید پشت ابر که کتــمـان نمی شود

دریــا شود مُــرکّب و اَشجــار هــم قــلم            یک سطر از فضــایــل جانان نمی شود

در مــدح او تـمــام دَواویــن شــاعــران            یک آیــه از ستــارۀ قــرآن نـمــی شــود

قبل از حسین اوست که بنیانگـذار عشق

یعـنی حــســن ستــارۀ دنبــاله دار عشق

ای یــاد توست ذکــر خــدا یا امام حسن            وی دوّمیــن امــامِ هُــدی یا امــام حـسن

ای یــاری اَت مقّــدمِ حاجــات عمــر ما            ما را مکن ز خویش جــدا یا امام حسن

کی گفته هیچ یار نداری در این جهان؟!            عــالــم شود بــرات فــدا یـا امــام حسن

در اوج غــربتند در عــالــم مــوالی اَت            امّــا کــنــنـد یــاد خــدا یــا امــام حـسـن

بیــداریِ جهــانِ بشــر یــاریِ شمــاست            این است انــقــلاب شــما یا امــام حـسن

بی شک تمام نصرت امّت بدست توست           تا می کنــی دعــا و ثنــا یا امــام حســن

وقتی کـسی گــدای حــریــم تو می شود            سلطــان عــالــم است گــدا یا امام حسن

عشق حسین از تو رسیـده به شیعــیــان            امضای توست کرب و بلا یا امام حسن

در کـربـلا دو کـودک تو نـائـبـت شـونـد

مــردانــه سـیــدالـشـهـدا را مـــدد کـنـنـد

عمری است که دلــدادۀ نام حــســنـینم            فریــاد برآرم که غــلام حــســنــیــنــم

در کوی خـرابات، مـقـیـمـم همۀ عـمر           ای می زدگــان مست ز جــام حسنـینم

یا رب ز عنایــات مُحــرّم کــرمی کن            بنــمای مقـیــد به مــرام حــســنــیــنــم

در لحــظۀ مــرگــم به شب اول قبــرم            محــتــاج به الطــاف مــدام حـسـنـیـنـم

از ذکر احــادیث ولایی شــده ام مست            آمیــخــتــه با شهــد کــلام حــســنـیـنـم

من مرغک بی بال و پری نغمه سرایم           صد شکـر خدا را؛ که به رام حـسـنـینم

مرثیــه ســرای حــرم عشق و ولایــم            فریــاد غــمــم، وقـف پیــام حـسـنـیـنـم

بر رجعت پر بــرکتشان معتــقــدم من            تــا منتـظــر روز قیــام حــســنــیــنــم

بخشش و جود و کرم در انحصار مجتبی ست           گردش مهر و ملک دور مدار مجتبی ست

خانه اش مهمان سرای مردم بیـچاره بود           نان گرم و روی خوش اینها شعارمجتبی ست

در ملائک هیبتی مافوق اســرافیل نیست          او ولی خود بی گمان محو وقار مجتبی ست

هر شب از عرش خدا او میهمان دارد ولی          با جذامی ها نشستن افتخــار مجتبی ست

او ولی الله بـاشد در قـیـام و در سـکـوت          آفرینش مهره ای در اخـتیار مجتبی ست

در حریم حضرت خورشید جای ذره نیست          افتاب از شرم خود آیینه دار مجتـبی ست

صلح او پــایه گــذار انقــلاب عشــق بود          در حقیقت کـربلا هم یادگــار مجتبی ست

مرد میدان جمل پی کرد چـشم فـتــنـه را          این فقط یک گوشه ای از اقتدار مجتبی ست

نـذری کـنـید تا که دمی با خــدا شـویم            از این قفس که ساخته شیطان رها شویم

باری که روی دوش گرفـتـیـم از گـناه            روی زمـین گـذاشـتـه و با صفـا شویم

امشب شب در آمدن ماه فـاطـمـه است            دیگر بس است باید ازاین خواب پا شویم

تا نیمه های ماه دگر صبرهم بس است            راهی بیت حـضـرت خـیـرالـنسا شویم

بـایــد هــزار ســال عــبــادت کـنـیـم تا            از ســائـلان واقــعــی مـجــتـبـی شویم

آقــا عـنـایـتـی کن از این تـن در آمـده            قــدری تو را صدا زده تا بی ریا شویم

قــدری به ما نـگــاه کـن آقـا که تا ابــد            گـنـدم فــروش صحن نـگـاه شما شویم

امـشـب به یـمـن آمـدنـت دست ما بـده            آن باده ای که بر کـرمت مـبـتلا شـویم

حُـسـنـت مرا مـقـیــم سـرِ دار می کـند

امشب عــلــی ز لعـل تو افطار می کند

وقتی تو را ز عــرش فـراتـر گـذاشتند            یعنی به روی دست پـیـمـبـر گـذاشتـنـد

در راه تو تــمــام خــلائـق نـشـسته اند            دل بــرده ای که نام تو دلـبــر گـذاشتند

ماهی نبود تا که در این مـاه گــل کـنـد            اینجـا تو را به دامـن مـادر گـذاشـتـنـد

خورشید را به امر خــدا مثل هدیه ای            یک گوشه پیش هـدیه حـیــدر گـذاشتند

تا این که حـاجـت دل عــالــم روا شود            هـفـت آسمان به پای شما سر گذاشتـند

امشب برای شادی زهــرا و مـرتـضی            تاجی به روی فرق تو از زر گـذاشتند

این افـتـخــار ماست که با مـقــدم شـما            ما را در آسـتــان تو نــوکـر گـذاشتـنـد

با بودن تو فاطمه حس کرد مادر است

یعنی که اولین پسر چـیـز دیـگـر است

با مــقــدم تو دیــن خــدا زنــده میـشود            مــاه خــدا کــنــار شـمــا زنــده میشود

ماه مبارک است در این نیمه های شب            با مــقــدم تو حــال دعــا زنــده میشود

امشب که فـاطـمـه به تو لبخند میـزنــد            شـهــر مدینه غـرق صـفـا زنده میشود

آقا خوش آمدی که در این لحظه های خوش            سـلـول هـای مُــرده مـا زنــده مـیـشـود

امشب تو آمدی و نـبــی گفت با عــلـی            یک ضلع از حـدیـث کـسا زنده میشود

وقتی شروع نهضت ارباب با شماست            با تو حسین و کرب و بلا زنده میشود

چـشـمان تو به چشم علی تا که وا شده

از آن به بـعــد نام شما مـجـتــبــی شده

شـوری میـان سیـنـۀ من پا گرفته است            عشقی میان قلب و دلــم جا گرفته است

مثل علی ست با نمک است و خدایی است            قنداقه ای که حضرت زهرا گرفته است

گـویــا دوبــاره مــوقــع افــطــار آمـده            با بوسـه ای که از لـبش آقا گرفته است

او که کریم خانۀ زهــرا و حـیدر است            رونق ز کار و بار مسیـحا گرفته است

از سوی جـنـت آمده یا از ســوی خــدا            دسته گلی که حضرت موسی گرفته است

مـعـمــار گـاهــواره او دست جـبـرئیل            یعنی که کارعشق چه بـالا گرفته است

یوسف رسیده است به پـابــوسی حـسن            مجنون شده است و دامن لیلا گرفته است

با چشم خود دل از همه دل ها ربوده است            این ارث را ز اُم ابـیـهــا گـرفـتـه است

آنقـدر بیت حضرت زهــرا شلـوغ بود            یک هفته است نوح نبی جا گرفته است

ای بـرکـت هـمـیــشــه افطار ما حـسن

خوش آمدی به خـانه صدیـقــه یا حسن

از بس که مثل حضرت زهرا منور است            مستـنـد اهل خانه به قدری معطر است

حیدر ز شوق، محو تماشای روی اوست            گفتم که گفت فاطمه، او چیز دیگر است

گـفـتـه نـبـی عـقـیـقـه کند زودتر عـلـی            آنـقـدر روی دلـبـر نـوزاد محشر است

کی گفته است این که حسن مرد جنگ نیست            نیزه به دست حضرت فتاح خیبر است

گـفـتـنـد نیست آشنــا با فــنــون جـنـگ            جنگ جمل رسید همه دیدند حیدر است

با ضربه اش چو عایشه را زد به روی خاک            دیـدنـد مـسـتـحــق صد الله اکـبـر است

وقـت نـمــاز کـنــده شـود از دل زمین            بیخود نبوده است که او مست کوثر است

درحلم و در عبادت و در سجده های شب            هم مثل مرتضی ست وهم چون پیمبراست

این را بدان کسی که به تن فخر میکند

محشر خدا به خلق حسن فخــر میکند

مظـلـوم تـر ز حــیــدر کــرار یا حسن            ای نیمه شب به دوش شما بـار یا حسن

ای صاحب تمام مکــاتـب، امام عـشق            استــاد درس رزم عـلـمــدار یا حـسـن

ای قـبـلـه گـاه خلق دو عـالـم بـقـیـع تو            ای از دل شـکـسـتـه خـبـردار یا حسن

پـیـری زود رس ز چه آمـد ســراغ تو            از غصه های کوچه عــزادار یا حسن

ای زیر بار تهمت و دشنام بـیـن شهـر            ای از تـمـام شهـر طـلـبـکـار یا حـسن

آقا شـنـیـده ام که قـدت را شـکـستـه اند            وقتی که سوخت آن در و دیوار یا حسن

آقا شب ولادت و روضـه حــلال کــن

این روضه را زمینه عشق و وصال کن